8- کرنش در مقابل عظمت پروردگار
علامت
یا شرط دیگری که میتواند موجب صفای قلب ما شود، تعظیم بارگاه ربوبی است.
ما نباید فقط خدا را دوست داشته باشیم، نباید فقط از خدا گدایی کنیم، نباید
فقط از خدا طلبِ ترحّم کنیم، بلکه «الله اکبر» گفتن، تعظیم پروردگار و
تسبیح خداوند هم لازم است. دعای جوشن کبیر، از این جهت خیلی عالی است.
کرنش
کردن در مقابل عظمت پروردگار عالم، علامت صفای باطن است. کسی که شب قدر
فقط برای گدایی از خدا بیاید و به عظمت پروردگار بیتوجه باشد، گویا یک
طرفِ قلبش را قساوت گرفته است. در شب قدر، برای تواضع و تکریم پروردگار
عالم بیاییم و نمازِ مؤدبانه بخوانیم. آداب شب قدر را بهجا بیاوریم.
سجدهها و رکوعهای قشنگ انجام دهیم. اذکاری که در دعای جوشنکبیر
میگوییم، با توجه بخوانیم. از عظمت پروردگار یاد کنیم.
بعضیها
با خداوند متعال، خیلی خودِمانی میشوند! البته این خوب است، اما به این
شرط که این خودِمانی شدن با پروردگار، ضمن احترام به مقام ربوبی و ذیل
تکبیر و تهلیل و تسبیح باشد. چرا در صدر نماز «الله اکبر» میگوییم؟ چرا تا
پایان نماز، هر حرکتی انجام میدهیم «الله اکبر» میگوییم؟ برای اینکه به
مقام ربوبی احترام بگذاریم و جایگاه خودمان را در مقابل پروردگار فراموش
نکنیم.